Συγκινητικό ταξίδι στην Ελλάδα της αθωότητας..!

Το αγοράκι με το σφουγγάρι φωτογραφήθηκε το 1950 στην Κάλυμνο από τον Δημήτρη Χαρισιάδη.

Eνα συγκινητικό ταξίδι στις θάλασσες και στους ανθρώπους της Μεταπολεμικής Ελλάδας, με αφετηρία το νησί της Σκιάθου..
Μια περιήγηση με όχημα τον φακό γνωστών καλλιτεχνών της δεκαετίας του ’50 και του ’60 που απαθανάτισαν τις ελληνικές θάλασσες και τα νησιά της εποχής κρατώντας ζωντανές μνήμες του παρελθόντος. Τότε που η χώρα μετρούσε ακόμη τις πληγές της, οι τουρίστες ήταν ελάχιστοι, το ηλεκτρικό ρεύμα σπάνιο και οι θάλασσες γεμάτες ζωή. Οι σπουδαίες φωτογραφίες φιλοξενούνται στο Μουσείο της Ιεράς Μονής Ευαγγελισμού της Θεοτόκου της Σκιάθου, για ολόκληρο το καλοκαίρι.

Εικόνες από μια άλλη Ελλάδα των δεκαετιών του ’50 και του ’60 θα παρουσιαστούν στη Σκιάθο. Η φωτογραφία του Πέτρου Μπρούσαλη από τη Μύκονο του 1965.

«Φιλοδοξούμε η έκθεση να γίνει ένα ακόμη σημείο πολιτιστικού ενδιαφέροντος για τη Σκιάθο. Παρουσιάζει λιμάνια, νησιά, θαλασσογραφίες και σκηνές από τη ζωή των ναυτικών και των ψαράδων ιδωμένα με τη ματιά της Βούλας Παπαϊωάννου, του Δημήτρη Χαρισιάδη, του Κώστα Μπαλάφα, του Ανδρέα Εμπειρίκου, του Costa Manou, του Γιώργου Μανουσάκη», λέει ο κ. Θοδωρής Τζούμας, πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου «Η Σκιάθος», ο οποίος συνδιοργανώνει την έκθεση με το Μουσείο Μπενάκη.

Σύρος, 1970 Ζαχαρίας Στέλλας.

Από την πλευρά της, η Φανή Κωνσταντίνου, τέως υπεύθυνη του Φωτογραφικού Αρχείου του Μουσείου, εξηγεί: «Το βέβαιο είναι ότι το Αιγαίο μέσα από τον φακό των μεταπολεμικών φωτογράφων έχει αποκτήσει την ταυτότητά του, με κυριότερα γνωρίσματα το ανελέητο φως, το διάφανο υδάτινο στοιχείο, το δραματικό στην αντινομία του τοπίο, την κυβιστική αρχιτεκτονική και τις ήπιες, σκαμμένες από την αλμύρα, φυσιογνωμίες των ψαράδων. Το Αιγαίο του 1950 και του 1960 επιβιώνει μέσα από τις εικόνες τους ως αναπαράσταση και ως αίσθηση…».

Μύκονος, 1965 Λουκάς Μπενάκης.

Αννα Δεληγιάννη: Οι τουρίστες έμεναν σε σπίτια και έκαναν μπάνιο με τον κουβά
«…Του Αη Γιάννη του Ριγανά χτυπούσαν οι καμπάνες. Μόλις γινόταν αυτό, όσοι ήταν στο λιμάνι έπεφταν με τα ρούχα στη θάλασσα. Και όχι μόνο: Εσπρωχναν και όποιον έβλεπαν μπροστά τους! Οι τουρίστες που κάθονταν στα παραλιακά ταβερνάκια ειδοποιούνταν από νωρίς να βγάλουν τα ρολόγια τους γιατί υπήρχε ο κίνδυνος να βρεθούν ξαφνικά στο νερό! Η δεκαετία του ’60 είχε κέφι και ξεγνοιασιά για τη Σκιάθο», διηγείται η 66χρονη κ. Αννα Δεληγιάννη περιγράφοντας τη ζωή σε ένα ελληνικό νησί την εποχή που τραβήχτηκαν οι φωτογραφίες της έκθεσης.
«Οι παραθεριστές ήταν λίγοι ξένοι και περισσότεροι Eλληνες, άνθρωποι πολυταξιδεμένοι που δεν τους ενδιέφεραν οι ανέσεις. Νοίκιαζαν ένα δωμάτιο σε κάποιο από τα σπίτια του νησιού ή έμεναν στο ξενοδοχείο »Ακτή» πάνω στην αμμουδιά, έκαναν μπάνιο με κρύο νερό ή με τον κουβά, ψάρευαν, κολυμπούσαν, γίνονταν φίλοι με τους ντόπιους.

Η κ. Αννα Δεληγιάννη, παλιά Σκιαθίτισσα, φωτογραφημένη το 1954. Σήμερα διηγείται αναμνήσεις από τη ζωή στο νησί τη δεκαετία του ’60.

Θυμάμαι τις μπακαλοταβέρνες του νησιού, ήταν στο ίδιο σημείο από την εποχή του Παπαδιαμάντη. Δυο βαρέλια σε μια γωνιά, ένα τραπέζι και δύο μεζέδες: τον χειμώνα ρέγγα ψητή και το καλοκαίρι κανένα ψάρι.

Βεγγέρες στα σπίτια

Αίγινα, 1950-1955 Βούλα Παπαϊωάννου.

Τότε οι άνθρωποι είχαν άλλη νοοτροπία. Hταν φιλόξενοι και γιορτάζαμε όλοι μαζί. Τα βράδια κάναμε βεγγέρες στα σπίτια. Κάποιος θα διάβαζε ένα μυθιστόρημα ή αν υπήρχε ραδιόφωνο θα ακούγαμε τις κλασικές σειρές και μουσική, άλλη θα έπλεκε, άλλος θα έψηνε καβούρια στη μαντεμένια σόμπα. Δεν χρειαζόταν φαγητό πολυτελείας, σαρδέλες παστές, ένα κομμάτι κρέας, τυρί, ελιές, λίγο ψωμί. Και μια λάμπα λουξ. Το ηλεκτρικό ήρθε το 1963. Πιο πριν άναβαν γεννήτριες από το σούρουπο μέχρι τα μεσάνυχτα για παραγωγή ρεύματος και παγοποιία.

ΣΚΙΑΘΟΣ, 1960 Δημήτρης Λέτσιος Μουσείο Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης.

Oταν έφτασε η τηλεόραση -αρκετά νωρίς στη Σκιάθο- κάποιοι την έβγαζαν στο παράθυρο και με μία δραχμή άφηναν όποιον ήθελε να παρακολουθήσει! Ταβέρνα είχαμε του Καλιτζαίου, και ζαχαροπλαστεία αρκετά, το καλύτερο ενός Κωνσταντινουπολίτη, του μπαρμπα-Λευτέρη. Eβαζε τα πιτσιρίκια να γυρίζουν την παγωτομηχανή και τα άφηνε να γλείφουν το δοχείο. Κανονική γιορτή. Κι έπειτα οι μικροί είχαμε φτιάξει στόλο. Παίρναμε τα σκαφίδια μας, τα ρίχναμε στο λιμάνι, ο αρχηγός της παρέας φώναζε »φεύγουμε για την Καζαμπλάνκα!» και ξεκινούσαμε, άλλοι βούλιαζαν, άλλα αναποδογύριζαν, ήταν μια ευτυχία…».


Κατερίνα Ροββά

Φωτογραφίες Φωτογραφικό Αρχείο Μουσείου Μπενάκη








Πηγή: ellas2.wordpress.com